Een landgoed is vaak vele hectaren groot en er vinden agrarische activiteiten plaats. Het centrale deel van een landgoed is doorgaans een buitenplaats. Die kan bestaan uit een historisch landhuis, een of meer bijgebouwen en een sier- of moestuin. Verdienden de eigenaren van buitenplaatsen hun geld met handel in de stad, landgoederen draaiden vooral op pachtopbrengsten en andere landrechten.
Moderne landgoederen, andere eisen
Ook nu worden er nieuwe landgoederen aangelegd. Wel stelt de overheid daar sinds eisen aan. Zo moet een landgoed tenminste vijf of tien hectare groot zijn en hoogwaardig groen omvatten. Een minder strenge eis is dat het landgoed deels toegankelijk is voor het publiek en dat het een vorm van bebouwing heeft. Er zijn ook nieuwe landgoederen zonder opvallende bebouwing.
Wie zijn eigenaar?
Tegenwoordig zijn talrijke historische landgoederen in het bezit van particuliere eigenaren of van organisaties zoals Staatsbosbeheer, Natuurmonumenten en de provinciale landschappen.
Natuurschoonwet biedt bescherming
Begin vorige eeuw dreigden nogal wat historische landgoederen uiteen te vallen. Bijvoorbeeld doordat de eigenaren percelen land verkochten. Of doordat de erfgenamen van een landgoedeigenaar de successierechten niet konden betalen. Zij zagen zich hierdoor genoodzaakt landerijen geheel of gedeeltelijk te verkopen.
Om dit verlies van karakteristieke landgoederen tegen te gaan werd in 1928 de Natuurschoonwet aangenomen. De wet biedt bijvoorbeeld landgoedeigenaren een aantal fiscale voordelen. Het doel is om landgoederen met alle bebouwing en natuurlijk groen in stand te houden.
Op www.rvo.nl leest u wat de wet kan betekenen voor eigenaren, vruchtgebruikers of erfpachters van een landgoed. Ook is te lezen hoe een landgoed voor de wet in aanmerking kan komen.