Kasteel van Breda

Breda - Noord-Brabant

De hertog van Brabant verkoopt Breda in 1350 aan de Hollandse edelman Jan II van Polanen, Heer van Breda. Hij versterkt de burcht met een gracht en vier hoektorens en weldra maakt het kasteel onderdeel uit van de stedelijke verdedigingswerken. Het geslacht Van Polanen kent in Johanna van Polanen een laatste erfdochter en zij trouwt in 1403 met de Duitse edelman Engelbrecht I van Nassau. Hierdoor komt Breda in handen van deze familie. Hier ligt een oorsprong van de historische band tussen ons land en het huis van Oranje-Nassau. Door Engelbrechts zoon, Johan IV van Nassau-Dietz, is het kasteel na 1460 vergroot. De Rekenkamer van het kasteel van Breda, waar de vele bezittingen van de Nassaus werden beheerd, wordt in deze periode gebouwd samen met de nog altijd bestaande Nassautoren. Hendrik III van Nassau-Breda drukt ook een stempel op zowel Breda als het kasteel. Hij laat het kasteel in 1536 verbouwen tot een renaissance-paleis al sterft hij voordat de bouw gereed is en zijn zoon René van Chalon hem opvolgt en het complex voorziet van een fraai hofkapel. Na het overlijden van de kinderloze René de Chalon komt het kasteel samen met de titel Prins van Oranje in handen van zijn elfjarige Duitse neef Willem van Nassau-Dillenburg. Hij vecht als Willem van Oranje tegen Spanje en geeft het Kasteel in die strijd weer een militaire functie. In 1667 is hier de Vrede van Breda getekend waardoor er een einde komt aan de Tweede Engels-Hollandse Oorlog. Koning-stadhouder Willem III bouwt tussen 1686 en 1695 het kasteel verder uit, waarbij het de naam Prinsenhof krijgt. Hij en zijn opvolgers verblijven echter maar weinig in het kasteel. In de 18e eeuw doet het Kasteel van Breda dienst als kazerne en militair hospitaal. Koning Willem I stelt het Kasteel van Breda in 1826 ter beschikking aan de Koninklijke Militaire Academie (KMA) en kort daarop (1828) arriveren de eerste cadetten. Deze functie heeft het complex nog altijd.