Onze kastelen, buitenplaatsen en landgoederen kennen vele rijke gebouwen en fraaie tuinen. Net als in de interieurs zijn er in de tuinen en landgoederen opmerkelijke overblijfselen aan te wijzen. Met name de heel dikke, zeer oude en bijzondere bomen maken grote indruk. Het behoud van deze bomen is meestal gegarandeerd, dankzij het gevoel voor continuïteit en liefde voor de natuur bij de eigenaren van kastelen en historische buitenplaatsen. Tijdens oorlogen werden gebouwen verwoest, maar ontsprongen de bomen vaak de dans. Sommige bomen zijn niet kapot te krijgen. Zoals de acacia van Kasteel Doorwerth in de uiterwaarden van de Rijn. Een legendarische boom.
In de vuurlinie
De acacia van Doorwerth is verbonden met een belangrijke periode in de geschiedenis van ons land. In het rampjaar 1672 lag Gelre vooraan in de vuurlinie. Lodewijk XIV koos Gelre uit als invalshoek voor Holland. Hij stak de Rijn over bij Lobith, viel Doesburg aan en nam zijn intrek in Keppel. Ondertussen trokken de Franse troepen verder naar Holland, onderweg alles om zich heen vernielend en verwoestend. De oorlogen die hierop volgden, kostten veel adellijke jongelieden uit Gelre het leven.
Vrede
In 1676 begonnen de vredesonderhandelingen en op 11 augustus 1678 werd in Nijmegen de vrede getekend tussen de Republiek der Zeven Verenigde Provinciën en Frankrijk. Dat moest natuurlijk gevierd worden met een jachtpartij vanuit het nabijgelegen Kasteel Doorwerth. Ter herinnering aan de heugelijke gebeurtenis werden op het binnenplein van het kasteel drie acacia’s geplant. Twee ervan sneuvelden aan het eind van de negentiende eeuw. De enig overgebleven boom hield stand, maar werd tijdens de Slag om Arnhem in september 1944 zwaar beschadigd. Zijn kroon werd bijna volledig verwoest. Op wonderbaarlijke wijze herstelde de boom en mag zich nu de oudste en dikste acacia van Nederland noemen. Waarschijnlijk is de acacia van Doorwerth zelfs de oudste acacia van Europa.